Türkiye’den herhangi bir şehre gider gibiydi yolculuğumuz, şen kahkahalar, şarkılar, oyunlar, turistik gezi gibi her dakikası…
Sonra ilk ziyaret ettiğimiz okula doğru giden köy yolundan geçerken akıllarımıza düştü, buranın bizim bildiğimiz şehirlerden olmadığı.
Önce insanın insana sadece maddi anlamda bağımlı olduğu, sevginin artık teknolojide yaşandığı, yaşadığım kocaman şehri unuttum.
Anneliğimi hatırladım sonra.
Kıpkırmızı yüzü, buz gibi elleri, sırtına yüklendiği koca çantasıyla, ayağında köy yollarının çamurlarına karşı koyamayan ayakkabıları, içindeki ıslak ayakları ve her şeye inat evden okuyacağım diye çıkıp kilometrelerce yürüyen onlarca çocuk oldum bir anda.
Hem yüreğim çarpıyordu koşarcasına, hem gözyaşlarımın boğazımda düğümlenmesine engel olamıyordum.
Sonra sobalarını yakıp, üşümesinler diye bekleyen öğretmenleri oldum, daha sonra sırtında sarılı çocuklarıyla sıcak bir çorba yapabilmek için tarlada çalışan annesi, babası, ablası, abisi…
Ümidim var.
Umudumuz olacak her biri ayrı ayrı…
Bu ülkeye hizmet edecek, emeklerinin karşılığında en güzelini alacaklar Yaradan’dan…
留言